M’n gedachten dwaalden af naar mijn vorige bso-groep, van vóór het Wilderstijdperk, toen de polarisatie nog geen feit was. Ahmed van acht, die de kerstboom versierde omdat hij de lampjes zo prachtig vond. Dennis die weleens een dagje meedeed met de Ramadan omdat hem dat wel bijzonder leek. Lekker zoetigheid eten met het Suikerfeest. En kinderen die elkaar vertelden wat ze thuis deden tijdens zulke dagen.

Ik herinner me een uitstapje naar een moskee en naar een oude katholieke kerk met de hele groep. De kinderen die nog nooit in de moskee geweest waren, vonden het leuk dat je op de grond mocht bidden en vreemd dat de vrouwen een verdieping hoger zaten.

‘Ondanks de verharding in de afgelopen jaren is het in kindercentra nog steeds goed mogelijk om tradities met elkaar te delen’

Een kind merkte in de kerk op dat de spijkers door de handen van Jezus toch wel erg pijn gedaan moesten hebben! En wat voor de een de geboorte van Jezus was werd voor de ander het lichtjesfeest. Het ene kind keek uit naar Carnaval, het andere naar het grote verkleedfeest. Samen en toch jezelf blijven!

Ondanks de verharding in de afgelopen jaren is het in meerdere kindercentra nog steeds goed mogelijk om tradities met elkaar te delen. De kinderen die dat in hun jeugd meegekregen hebben, geven aan dat ze dit ervaren hebben als een verrijking of op z’n minst als een leuke afwisseling van wat ze kenden.

Maar helaas zijn er ook onder alle bevolkingsgroepen nog mensen die hun kind ver weg willen houden van alles wat met een ander geloof of andere tradities te maken heeft. Ze zijn bang… Waarvoor eigenlijk? Dat kleine Mohammed van zeven besluit voortaan maar naar de kerk te gaan? En Lynn van 10 voortaan een hoofddoekje wil dragen?

Je bent je niet iedere minuut bewust van de risico’s die je loopt in je dagelijks leven. En dat is maar goed ook want je zou geen voet meer verzetten! Lees de vorige blog van Jacqueline